Í steinhúsinu á móti skólanum bjó skáldkonan.

Hún bar skokkkrem á svera kálfana eftir langan dag í íshúsinu, dottaði í sjónvarpssokkunum, hvítt suð í tækinu, uppstoppuð langvía á skenknum.

Hún þoldi illa snark í ofni, bank á dyr, en lék rödd afa síns reglulega af gömlu segulbandi og komst við í hvert sinn.

Sumir trúðu því ekki að hún héti í raun og veru Eldbjörg. En það var sagt að hún hefði ort úr sér brisið.