Hann var gersigraður, hann varð eins og aumt jarmandi lamb. Þrekinn líkami lyppaðist niður á parketið, hægt.

„Hvað sem verður, ástin mín.“
Hann leit upp til mín frá parketinu með brostin augu. Loksins stóð ég yfir honum, klæjaði í umhyggjuna, sá að ég hafði slegið öll vopnin úr höndunum á honum en vissi ekki hvort ég hafði ætlað mér það. Mér fannst ég þurfa að hlúa að lambinu mínu og losa það úr gaddavír en stóð þess í stað aðgerðalaus og fylgdist með övæntingu og skelfingu ná tökum á honum.
„Hvað sem verður um mig að lokum,” jarmaði lambið áfram,
„þá vona ég að eilífðin sé göngutúr með þér.“

Hann bauð mér hálfan slitinn leðursófa, eignarhald í kisunni sem var alltaf á flótta úr íbúðinni, íbúð með gulum veggjum máluðum með sígarettureyk. Hann gaf mér leyfi til að þrífa helgaræluna af parketinu og atkvæðisrétt í vali á sunnudagsbíómyndinni. Ég þáði eilífð og skika, dálitla örvæntingu, smá bið og nokkra bjóra.

Við héldumst í hendur og gengum hægt framhjá verkamannablokkunum á haustkvöldum. Við töldum mávana, skoðuðum ljósaskilti, hlógum þegar við sáum að rafmagnið var byrjað að gefa sig og EMMIÐ blikkaði í orðinu Múrverk, skiltið orðið skakkt og hélt aumlegt diskósjó fyrir rotturnar. Í eitt skiptið þegar rigndi tók ég í höndina á honum, lagði lófa hans að eyra mínu og sagði honum að þrátt fyrir allt gæti ég heyrt í sjónum ef ég hlustaði nógu vel. Hann sagði að þetta væri rigningin sem fossaði í niðurföllunum. Ég spurði hvernig rottunum liði.
„Ég held þeim sé kalt,“ sagði hann spekingslega.
„Ég vona ekki,“ sagði ég.

Í göldróttri kjallaraíbúð uppi á hæðinni við hliðina á bílasjoppunni voru stundum haldin partý. Oftast eftirpartý og þá komu ókunnugir gamlir kallar í heimsókn í gulu stofuna og töluðu hátt. Ég drakk volgar hvítvínsdreggjar og klippti út minningagreinar, þeir hlógu hærra og hærra þangað til ég sofnaði. Á kyrrum sumarkvöldum héldum við stundum upp á að eros hefði brotlent í Rimunum og í fangið á okkur. Við hlúðum að honum og gældum við hann, pössuðum hvort annað, skáluðum svo klingdi í Ikea-glösum og hlógum þó enginn vissi afhverju.

Í miðnæturbúðinni keyptum við pakka af Kent-sígarettum og stóran poka af Haribo-hlaupi. Hann kenndi mér að reykja í gamla sófanum, bar sígarettuna upp að samanherptum vörum, töff einsog Stallone, með sterkum æðaberum handleggjum og svo saug hann hægt svo að askan glóði í myrkrinu. Ég gerði eins. Stemningin varð draumkennd þegar stofan fylltist af reyk og við borðuðum hlaup og hlógum, hann var góður því hann leyfði mér að fá öll spæleggin. Við leigðum bíómyndir á VOD-inu og ef mér fannst myndin leiðinleg þá var allt í lagi að skipta og kaupa nýja, það var alltaf eilífð í næstu mánaðamót. Hann var góður á þann hátt, hann var góður þó ég bægði höndinni hans í burtu þegar hann seildist í nærbuxurnar mínar yfir bíómyndinni. Hann lét sér nægja að hneykslast og verða afundinn, minnti föðurlega á boðorðin, góðar kærustur eiga að ríða stundum.

Við lékum hlutverkaleiki í svefnherberginu. Snærið sem festi mig við rúmgaflinn særði úlnliðina en það var allt í lagi. Hann lék guð, gnæfði yfir mér og fnæsti ef ég var óþekk. Ég lék oftast Jesú og stundum lærisvein sem klemmdi aftur augun og beið á meðan Guð dæmdi lifendur og dauða í engum nærbuxum. Ég beið á meðan kisi flúði enn einu sinni út í skóginn og óskaði þess að honum tækist loksins að villa á sér heimildir, hefja nýtt líf hinum megin við borgarmúrana.
En konur og kisur rötuðu allt of lengi sína leið til baka í pissugula íbúð með ælublett á gólfinu, þar var þegar upp var staðið hægt að kúra og horfa á breska sakamálaþætti á sunnudögum og stundum fatta hver væri morðinginn.

Sumar nætur skilaði hann sér ekki heim. Þá sat ég við gluggann og horfði út í myrkrið hvort ég sæi glitta í skuggann hans. Þorði ekki að horfa ein á Dexter því vondi kallinn var svo illur til augnanna, hann mátti ekki rata inn í draumana mína. Stundum kom hann heim en kom bara seint. Sagði mér að það væri ógeðsleg lykt af mér, batt mig við rúmstokkinn þangað til það hætti að vera nógu krassandi. Þá var kannski skemmtilegra þegar hann herti að hálsinum á mér svo ég gat ekki talað, ekki hreyft mig og ekki andað, með stæltum æðaberum handleggjunum, svo fast að ég fann lífið fjara út, svo fast að skyrtan með viskustykkjamynstrinu rifnaði á öxlunum.

Brátt fengi ég eflaust að vita hvort eilífðin væri göngutúr með þér.

Ég sat ein heima við eldhúsborðið með kisa, bjó til mynstur á borðið með parkódíntöflunum áður en ég bruddi þær eina af annarri með neskvikkinu. Ég klæddi mig í betri náttsloppinn því það var föstudagskvöld og betra að hósta í silki. Ég var hliðholl myrkrinu sem lagðist þétt að glugganum. Í íbúðinni vorum nú bara við kisi sem skálduðum sögur um rotturnar og drekana sem léku sér ofan í niðurfallinu á klóinu. För á hálsi og höndum bíttuðu ekki máli þegar við kisi áttum kastalann. Og þegar við hrukkum upp undir morgun í faðmlögum í rúminu stóð yfir hann okkur. Hann hótaði aftur að brjóta eldhússtólinn á hausnum á mér ef ég héldi áfram að vera svona óþekk stelpa, en núna var hann svo aumingjalegur að ég var ekkert hrædd. Ég brosti þess í stað til hans og kisa hló, þá varð hann lítill og lyppaðist í gólfið og jarmaði eins og lítið lamb hefur flækt sig fast við gaddavír. Ég vann endakallinn og hljóp í miðnætursjoppuna með fimmtánþúsundkallinn sem ég fékk fyrir að fara yfir byrjunarreitinn.

Hann bauð mér hálfan leðursófa, eignarhald í kisunni sem var alltaf á flótta úr íbúðinni sem var máluð með sígarettureyk. Hann gaf mér leyfi til að þrífa helgaræluna af parketinu og atkvæðisrétt í vali á sunnudagsbíómyndinni.

Þæfingur í Bröttubrekku og þungfært á Þröskuldum.
Hraðskreitt fótatakk stefnir í átt að svefnherbergishurðinni.
Dregur úr vindi og ofankomu í nótt.
Tunglvirkni vekur upp depurð.
Hæglætisveður og víða bjart á nýársdag.
Heimasíminn hringir úti í miðju hrauni.