Frásagnarhátturinn er vissulega óvenjulegur, sögumenn eru ýmsir, frásögnin er stundum í þriðju persónu, fyrstu persónu fleirtölu og jafnvel í annarri persónu eintölu og er þá lesandi ávarpaður sem tiltekinn karakter í sögunni, sem er sérstakt, en gengur skemmtilega upp í því samhengi sem höfundur hefur skapað. Hann, Sverrir Norland, skýtur líka upp kolli undir eigin nafni. Lesandinn verður reyndar að semja snemma við höfundinn um að taka þátt í frásagnarleikjum hans, því þeir útiloka „gjörsamlega“ raunsæjan lestur á verkinu og það er ágætur díll, verð ég að segja, því hann lofar að fjalla á ófyrirsjáanlegan hátt um býsna fyrirsjáanlega hluti, því það er nú eins og maður veit á miðjum aldri, fátt fyrirsjáanlegra en gerðir og þarfir ungs fólks sem alltaf hefur haldið að heimurinn sé nýr af því það er sjálft nýtt.

via Allóvenjuleg bók um nokkuð venjulega hluti | RÚV.