Koma þau fyrir,
þetta fólk með búka úr stáli
vængjaða olnbolga og augntóftir

sem bíða þyrpinga
skýja að veita sér svipbrigði,
þetta ofur-fólk! –

Og barn mitt nagli
rekinn, rekinn inn.
Hann hljóðar í feiti

beinanna hnusar eftir fjarlægðum.
Og ég, næstum útdauð,
þrjár tennur hans skera

sig á mínum þumli –
og stjarnan,
sú gamla saga.

Á slóðanum mæti ég fé og vögnum,
rauða jörð, móðurlega blóð.
Ó þú sem étur

fólk einsog ljósgeisla, láttu
þennan eina
spegil vera, ekki frelsa
hann með tortímingu dúfunnar,
dýrðin
mátturinn, dýrðin.