PÍTSUDÍS

Mig langar mikið að fá eina svona ljósbrúna konu.
Helst frá Sýrlandi. Albanía kæmi einnig til greina. , Eða Afganistan eða Írak.
Bara að hún sé feimin og að hún skammist sín og að hún sé fegin að vera farin þaðan.
Alvöru flóttakona með bauga og áyggjur og sting í mjóbakinu
og mig langar að taka hana að mér..
Sækja hana á flugvöllinn á gamalli Toyotu.
Bjóða henni upp á faunanavindil og appelsín.
Þegar við komum heim vil ég baka fyrir hana. Bara pönnsur með sykri, ekkert
flókið. Eitthvað íslenskt.
Svo má hún leggja sig. En þegar hún vaknar vil ég eftirfarandi:
Ég vil þvo hana með volgum þvottapoka á meðan hún stendur í baðinu mínu.
Og ég ætla að anda út um nefið allan tímann.
Svo vil ég klæða hana í flíspeysu og horfa á Eurovision með henni.
Og leyfa henni að að velja lagið sem við kjósum.
Svo vil ég leggjast upp í með henni.
En ég vil ekki snerta hana.
Ekki strax. Ekki þarna.
Ég vil bara liggja með henni í rúmi og biðja hana afsökunar á því að ég sé ekki eins og þeir
eiga að vera, karlarnir. Ekki jafn mikið af steinefnum í mér ekki þessi meðfæddi smekkur á
fallegum skóm sem einkennir karla í krapinu.
En hún skilur mig ekki.
Hún skilur ekki íslensku.
Liggur bara skíthrædd í hálf rökkvuðu herbergi.
Sumarnóttin er svo vandmeðfarin.
En hún reynir að tjá sig á þann máta sem hún heldur að þóknist mér.
Og klöngrast úr nærbuxunum.

STOPP segi ég. HÆTTU ÞESSU KONA!.
Hleyp út. Fel mig inn á baði. Sofna þar á gólfinu.

En daginn eftir ætla ég að færa henni linsoðið egg í rúmið. Og bjóða henni í göngutúr.
Ég vil spásséra með henni um bæinn. Sýna henni íslenska hunda, hvað þeir eru
hressir og til í tuskið.

Svo fáum við okkur 18 tommu pizzu með pepperoni og beikoni og sveppum og rjómaosti.
Hvar skiptir ekki alveg máli. En hún verður að bera nafn eins og Bankastjórinn eða Hr.
Akureyri eða Forsetinn.
Svo man ég að ég hef ekki spurt konuna til nafns. Og finnst það eiginlega of
seint núna. En ég sé hvað henni þykir flatbakan bragðgóð og seðjandi.
Svo ég kalla hana
bara pítsudís og reyni ég að kenna henni íslensku.
Segi henni að ég heiti Hafsteinn og sýni henni
bólurnar á bakinu á mér.
Og viti menn. Við erum komin á næsta áfangastað.
Hof. Menningarhús Norðurlands. Kastalinn á bryggjunni.
Ég tek hana með mér á tónleika með Friðriki Ómari og Matta Matt og gröðu skvísunum
með hattana sem kjarna hina íslensku kynveru. Ég vil segja við konuna: Vertu eins og
þær. Gerðu það fyrir mig, vertu eins og þær. Svo þegar sveitin telur í fæ
ég flogakast og engist um á gólfinu. Líklega eru það ljósin í sýningunni sem æra taugakerfið í mér.
Hún drekkur í sig músíkina á meðan.
Gleymir hinum stríðshrjáða veruleika sem var.
Finnur hina vestrænu spennu fylla í sér
augnhimnurnar og þrýstast niður í móðurlífið.
Nú er hún góð. Nú er hún blíð. Nú heldur hún með öllum nema mér, alveg eins og ég
óskaði mér. Ég, ligg stífur á gólfinu í flogi. Froðan í munnvikunum eins og mosi.

Takk, hvísla ég. En hún tekur ekki eftir mér.
Hvernig sem á það er litið er hún á leiðinni á Þjóðhátíð. Núna strax. Fer á kústi.
Sama kústi og sópar mér upp af gólfi Hofsins.
Geymdu mig. Geymdu mig í hjarta þínu. Geymdu mig í frystikistunni í eldhúsinu. Settu mig
á pizzu. Klappaðu mér. Elsku Pízzudís.