Í upphafi hefjum við leikinn
með Woody og hugsjónakossi hans.

Ég get ekki lagt frá mér Síberíu
en get ekki sleppt að sleppa af henni hendinni.

Varir hans voru hugleiðingar öreiganna
í maí, orrusta sýklanna,

þessi venjubundni ótti við nýbökuð brúðhjón,
umbóta- eða byltingarsinnuð. Bjargað

frá drukknun, settist ég klofvega
á Woody á bolsévíska rúmdýnuna

og biðlaði eins og suðupottur í ágúst.
Þegar þeim tókst ekki að sameinast í baráttunni

lauk hjónabandinu, einn Trotskí og mús.

 

Í landi hinna glaðlyndu verkamanna
lifðu skáldin fyrir uppskeru íssins.

Glytti í spörva, kanínu, hundaköll
ráku staðbundið sólarlagið til átaka

og pólitískt skjögrið spretti úr spori
undir kveðnum skýrslum um skort.

Maður þyrfti sérstakan poka undir þetta
og gríðarlegar næturvenjur.

Ég er hætt að svífa yfir vatnið. Hafandi
helgað sig stéttabaráttunni, býður Woody uppá

roðarunnamauk í kvöldmat og lítið annað.
„Saffron ást“ hljómar eins og poppsmellur

í landi hinnar kemísku alsælu.

 

Óforskammaðar eins og iðjuhöldur,
þessar lygar úr verksmiðjunni.

En hvernig hljómaði listin?
Kraftmikil, myndi ég segja, með gerðarsögnum

og fjarlægum hömlum handverksins.
Bjóddu stuðla á silfurfati,

berðu fram tvær sítrónur, eina bullukollu.
Neðantunguleyndarmálið var í senn

málfræðilegt og með öllu óskiljanlegt.
Enginn stal trúvillunni.

Við áttum ekkert eins og vinnu.
Í allri Síberíu.

Í fáguðu hvarfi alls sem ég elskaði.

 

Ég man eftir hamri Woodys, par avian.
Hann kallaði það síðdegistilraunir.

Einu sinni í viku flaug ávarp hans inn
í herbergi mitt. Ég játa ekkert.

Allir bassaleikara Tsarsins, allir menn Tsarsins:
Týrólar taka sér rokklög frá Vín í munn.

Þessa dagana áróðar Woody mig undir lökunum:
Við erum aldrei betri en verkamennirnir!

Það eru engir verkamenn eftir, svaraði ég,
en sigð hans þrýstir harkalega að hné mér.

 

Brúðusöngflokkur Deus ex Machina
flaug inn í Leníngrad rétt eftir hádegi.

Ég beið meðal Tartara og leiddist
eins og tunglunum. Woody lét sjá sig, lyktaði

af granateplum, gúlag-snæðandi rúblum
og hálfeyddri rúllu af köngulóarvef.

Ég babúskaði undir anda hans,
100 morgna eins og tákn væru verkamenn,

ljóð ísblokkir. Félagar mínir segja að
sleppi maður máltíðum komi hinir dauðu.

Ég myndi fæða hann á því sem hann vildi:
lævísum framleiðsluháttum, stjörnum.

Rauðir risar vangadansa, eldur í eld,
brennir upp allt. Þetta hjónaband

er orðrómur sem við eitt sinn heyrðum.
Hetjur fólksins suða, eins og söngtifur.

Kremlin varanna. Kyrillískur sérhljóði.
Samhljómur verkamanna. Söngurinn gæti lekið

út þegar þögnin er ráð við hljómburði,
en hvernig sleppum við fótgangandi frá starfi vængjanna?

 

Árið núll merkti ég dagatal mitt dr. Sívagó.
Ég syng um ást, rúllettukeppni!

Morguninn sem Woody fór í útlegð, svaf ég
vikum saman. Hann sakaði mig um að skreyta

með málsháttum: Glaðlyndir verkamenn heita að
hindra með öllum ráðum hamingju sína.

—-

Þýðing: EÖN